Warning: Constant WP_CRON_LOCK_TIMEOUT already defined in /htdocs/wp-config.php on line 91
Terra - Canzone Corse

Terra

Voci di a Gravona


Terra
A me tarra

Da issi piaghji fiuriti à i cimi altani 
Da u branu chì sbuccia à vaghjimu infiaratu 
Da i tempi landani à chì sarà dumani, 
Chì maì un cumpiessi di cantà u to fiatu 
O la me tarra.


Hè quidda di l’antichi à u visu in sudori 
Suminendu di granu i custeri è i piani, 
Arrizendu i muri è quissa cun amori, 
Da fà chì ogni ghjornu ci sia casa è pani,
Hè quidda di u cummunu o tutu hè a tutti, 
Da a donna, u ziteddu è u vechju malatu, 
A chì si chjama à l’aiutu ci hè vinti mani ufferti, 
Spirendu chì dumani sarà forsi à un altru.
Hè quidda di u prisentu cridendu cun fervori 
Chì si pò capà quì ùn sò vani paroddi 
A quali vuleti dà un antru imperatori 
Edda rispondi sempri di u nome di Paoli 
O la me tarra.


Quidda di lissu lucali chì cascava in pulvina 
L’omi si sò pisati pà fà fumà u forru 
Chì mai ùn fussi detta chì tuttu và in ruina 
Issu fumi hè da tutti l’ora di u ritornu
Hè quidda di dumani francata da u mali 
Sarà à modu nostru è di virdu antichi 
Fora di i paradisi detti artificiali 
Chì l’eternu ci auiti da vincia issi castichi. 


I me rimi è a to’ chitarra

A u spuntà di u branu, 
Quand’edda canta a zitedda 
Una sìmplicia riturnedda 
Fatta di dui parolli 
E un’arietta di cialamedda. (bis) 


Per un paese muntagnolu 
Di quiddi ch’un volini mora, 
Induva ci hè sempri u batticori 
E l’inernu un fumaghjolu 
Chì sparghji vita à tutti l’ori. (bis)


I me rime è a to’ chitarra 
Si marìtani à ogni venti 
Pìgliani stessi currenti 
Quandi u cori s’infiara.
Quandu si movi a natura 
U svegliu di u talaveddu 
Una spiscia, un fiumiceddu 
Quandi a farfalla graziosa 
Fallendu di u celu 
Si posa nant’una ghjambella. (bis) 


Per un prighjuneru luntanu 
I pueti incatennati 
Per i nucenti chì sò ammazzati 
Per a dignità di l’omu 
E tanti pòpulli ligati 
Da u pientu aduluratu.
Ripigliu. 


L’Altu silenziu

Quand’eddu spunta u soli da i cimi immaculati 
E chì d’ogni fumaccioli i monti sò spurgulati 
Duii muvri soli soli insemi sò attipati.
In a tarra di l’altu silenziu, eiu sò natu, 
A fà u viaghju supranu eiu ti chjamu.


Fianc’à fiancu è u pianu pianu, ripìglianu l’alturaghja 
Da i vali di u Mànganu, sin’à a serra cimaghja 
Versu l’eternu supranu quellu di l’alta nivaghja. 


Ripigliu
Còrrini nanta i pianuri middi fiumiceddi chjari, 
L’acceddu cogli l’annuri è chjama i so’ cumpari 
Mezz’à l’elpi di virduri paci l’agneddu in i sarri.


Ripigliu
A u cori di u nivaghju in’a conca di friscura, 
Nasci u fiori di Maghju, si spechja in l’acqua pura 
Chì u muntesi in viaghju eni è frisgia in burdura.
Ripigliu 


L’anima di l’acqua

Nùn mi stintii tandu, chì eri fior’ di branu, 
Da lumi chì sì movi, tannacquavu li prati, 
T’allisciavu purtantu, scoliu tenebrosu, 
Tì rinfrescavu pullonu, à frondi spinzerati.


Avà ti sentu, a sai, ancu di li me ochji !
T’amavu è curriu ind ‘è funtani scherzosi, 
Trà prunulaghji ardenti à dolci pianu sbuccà 
In piaghja di vaghjimu cì vole chè mi riposi, 


Chì lu to’ granu, oramai, e ghjuntu à maturà.
A stu mari d’eternu t’addunisci, ò cara !
Forsi socu stanca di tantu amori dattu.
Mà mi lasci stracciatu è cecu di menta !


Omu nùn sà vede in’ li nuli lu fiatu ; 
Sempri pinsendu à tè è sempri sè ingratu.
A to’ notti, ò meu, sarà di sogni nera, 
Mà di piova è di soffiu ti saraghju aiutà. 


E dumani, à l’alba, fors’ in tè spunterà 
Un omu più cuscenti, è un omu di più,
E serenu, à l’altri, purtarè li virtù. 


Lugliu 83

Di u vint’ ottu di lugliu 
O chì ghjornu assignalatu 
Nì cudava pà i prati 
U facucciu spatrunatu 
U paesi di I Peri 
S’appruntava à l’assaltu.


S’infiaravani i lecci 
E nemenu i castagni 
E l’anticu buschettu 
Si sintiani i lagni 
Si vidia parta in fumi 
A somma di tanti travagli.


In fondu di i rughjoni 
Si sintia mughjà u ventu 
Da i poghji à i cantoni 
L’aria purtava spaventu 
E da sopra à i mattoni 
Rimori di tradimentu.


L’omi tutti adduniti 
Da vicinu o da luntanu 
A chì purghjiva l’acqua 
A chì a so frasca in manu 
Si battia pà issi machji 
Pà ùn senta u nostru affanu.


L’ùltimu d’issu scumpientu 
U ti mandu omu vanu 
Tù chì brusgi i nostri lochi 
E chì porti tantu danu 
Tema à Diu è l’omu fieru 
A quali tù brusgi u granu. 


Novi di Maghju

Novi di maghju , ghjurnata scura 
In u turmentu, è a bughjura 
Eroi corsi, ariditi è fieri 
Di u gran’ Pasquali, i so guerrieri.


Da l’alta serra à u pianu 
Si muviva a cuscenza 
U cornu di a rivolta 
Sunava nova spirenza.


Pòpulu corsu, addisperatu 
Da u Signori, abbundanatu 
I patriotti, funi incappiati 
Nant’ à u ponti, assassinati.


U frusteru sceleretu 
Sfracicendu a tarr’ offesa 
Marturiendu i più veghji 
Senza nisuna difesa.


Lacrim’ è pienti, sangui sbarzatu 
Ghjenti culpiti, à l’ultimu fiatu 
Forza putenti, à la cunquista 
Cù l’intenzioni culuniasta.


Mani cechi in viulenza 
Paisoli insanguanati 
Omi mandati in partenza 
Doni è ziteddi appiccati.


O chì l’invernu ti dessi a forza 
A annacquà, a terra corsa 
D’ un sangui anticu, di a raghjoni 
Par ch’ edda campi, a to’ nazioni.


Nuvembri

Quandi a sera, casticatu 
Ti trovi ind’à to’ stanza, 
Essendu disoccupatu 
Bench’ ùn manchi di crianza
A l’abbughjà di a to vita 
Voli piantà li to passi.


Quandi ai travaddatu 
Tanti mani è tanti seri 
Par ùn essa cunfurtatu 
Cà dà prumessa è prighjeri


Ripigliu.
Quandi tali ùn pelegrinu 
Chì viaghja à l’arritrosa, 
Sbucchi nant’ à un caminu 
Duv’e vatta a morti estrosa.


Ripigliu.
Mà pianta puru sti pienti 
Ti vèneni à u succorsu 
Tanti frateddi ardenti 
Di difenda u nomu corsu.
A l’albori di a to vita 
Viaghja à passi sicuri, 
Di diffenda u nomu corsu. 


Puesia

A l’orizonti infiarati 
Da l’accendita crudelli 
Lagni brioni è scunpienti 
Tòmbani tanti frateddi.


Sighjuzeghjani i populi 
Nant’a tarra sanguinosa 
Piègnani qualchi suredda 
Un figliolu, una sposa.


Puesia rinfresca l’aria 
Di issi lochi ghjastimati.
Rimori di i stacchetti 
Chì ven’à pista u chjassu 


Ind’ un passu militaru 
Fàcini tantu fracassu
S’aviccina a scarpata 
Sò centu sò deci milla 
Spavintèghjani issi lochi 
Ghjugni a varghja civila.

 
Ripigliu
E trèmani di paura 
Ind’i carciari aguastati 
I ziteddi miseriosi 
Ind’i so panni a varghja civila.


Casticati di natura, 
Eterni persecutati, 
A so ùnica scelta : 
Sottumissi ò ammazzatti.


Quand’ eddi m’accurdarani…

Quand’ eddi m’accurdarani 
chì sta terra hè a meia 
Quandu avaraghju ancu 
eiu u me paesi à mè,


Quandu mi rispitarani 
senza marchjami in coddu 
Quandu saraghju dinù 
patronu di i me lochi,


Quand’ a me lingua anch’ edda 
sarà para di a soia 
Quandu eiu dinù 
avaraghju a me scola,


Quand’ eddi m’accurdarani 
chì sta terra hè meia 
Tandu serami amachi 
parchì saremi pari,


Quandu saraghju dinù 
fighjolu di i mei 
Senza vergogna più 
d’essa inferiori à eddi,


Quandu eiu vultaraghju 
ind’ e mè à campacci 
Quandu ùn mi mugarà
più u so sapè supranu,


Quand’ eddi m’accurdarani 
chì sta terra hè meia 
Quandu averaghju ancu 
eiu u me paesi à mè. 


Sonniu muntagnolu

Qual’hè ch’un hà sunniatu 
D’ess’un ghjornu un aceddu, 
Di bulà sempri più altu 
A a ricerca di i steddi.


Scuprendu sanna a natura 
A carrezza di l’aria pura, 
Basgiendu ancu a virdura 
Di i lochi i più oscuri.


Discitatu pà l’alba turchina 
Chì si batti cù l’horizonti 
A sgaghjà torna una via 
Pà u Rè soli trà i monti.


Mà azzicatu da u ventu 
Chì sdramina i so lamenti 
Senti risunnà tanti pienti 
L’anima trista di i surghjenti.


T’allegrani tutt’i tesori 
Di prati suminati à fiori 
A furesta piena à rimori 
Bagna a to’ vista di culori.


Se tù ti ricunnosci ò corsu 
A l’acceddu di sta canzona 
Parti fieru carcu à passioni 
A l’assaltu di pinzaloni 
A scopra muntagni è nivoni.


Sucietà

Vogliu cuntà u passu di a me vita 
Una verità chì dici senza pietà 
U novu campà di a vechja sucietà 
D’antichi muntagnoli, d’antichi maghjaghjoli.


Hè persa a libertà pà ùn essa salvata 
A vera hà amazzata a nostra veghja razza 
Quaddru anticu di u vechju ritratu 
Ricordi di quiddi chì sò smariti.


Sò l’omu corsu ch’ùn voli micca mora 
Mezz’a à sucietà chì sgrana a me ora 
Di a vita è a morta, oghji voliu cantà 
Ciò chì si chjama a nova sucietà.


Prati di grani, sempri lavurati 
Nant’ a tribbiera vi seti addurmintati 
Artisgiani antichi, seti stati affuccati 
Traditi à l’alba nova, seti stati annicati.


U lumi hà scambiatu l’ultima candella 
A zilia illuminata oghji si spingnia 
Pà lascià a piazza à u speghju chì parla 
E chì porta a nutizia di u mondu malatu.


Sò l’omu corsu chì campa a so’ cultura 
Mezz’ à a sucietà chì manghja è chì strughja 
L’anticu campà pà nova andatura 
Chì ricusa sempri a nova sucietà.


U fiumi a piaghja, u paesi chì canta 
U vechju è u ziteddu chì cùntani a so’ gioia 
Muntagna sacra chì porta è chì tramanda 
U sonniu benettu ind’ un locu maladettu.


Mà crescia u fiatu di a vera spirenza 
A nova libartà truvarà i so valori 
Cù a paci vultata di a nova cuscenza 
U lumi di u Signori splendarà di culori.


Sò l’omu corsu ch’un voli micca mora 
Mezz’ à sucietà chì sgrana a mè ora 
Di a vita è a morta oghji vogliu cantà 
Ciò chì sì chjamarà : a nova sucietà.